Inside Llewyn Davis
درون لوئین دیویس/ برادران کوئن/ 2013 :
سینماقصر: دست و پا زدن در لجن. دایره‌ی پوچ زندگی. کوئنی
کیفیت: حتما ببینید


معرفیِ فیلم درون لوئین دیویس(Inside Llewyn Davis)

تداوم کابوس

فیلم که تمام می‌شود هیچ اتفاق خاصی نیفتاده است اما باطنِ فیلم همچون باطنِ لوین یقه‌ی ما را ول نمی‌کند. درون لوئین دیویس مدت‌ها بعد از پایان فیزیکی فیلم تازه جایش را در مغز ما باز می‌کند. مایی که در تمام مدت فیلم با این احساس که آنچه می‌بینیم بخشی از زندگی و درونیات خود ماست جنگیده‌ایم، با آن پایانِ شجاعانه/ رندانه، گویی در گوشه‌ی رینگ کوئن‌ها قرار گرفته‌ایم. حزنی خود خواسته بر فیلم حکم فرماست که با نوعی پذیرندگی و بداقبالی به وسیله‌ی لوئین پشتیبانی می‌شود. این رویکرد در بستر مذهبی فیلم به گونه‌ای جسورانه از نزدیک شدن به فطرتِ آدمی، در قالب فیلمی به ظاهر درباره‌ی موسیقی، باعث می‌شود، درون... تاثیر پذیری‌اش را با ضرباهنگی کُند بر روان ما آغاز کند و با تداومی آزاردهنده به بخشی از روزمرگی ما تبدیل شود.

اما شبیه این است که برادران کوئن عکس‌های قدیمی را نگاه می‌کنند و میان حرف‌های یومه‌ای که محض گذراندن زمان به هم تحویل می‌دهند برای آدم‌های توی عکس‌ها داستان‌هایی سَر هم می‌کنند و به ریش‌شان می‌خندند بعد فکر می‌کنند چرا همین را فیلم نکنیم؟! تا اینجای کار موضوع خیلی ساده به نظر می‌رسد اما مسئله آنجاست که بردارانِ  نابغه همه چیز این فیلم/ داستان/ زندگی را از صافی ذهنیات، روحیات و خاستگاه‌های مذهبی و میهنی‌شان می‌گذرانند. ملغمه ای که حاصل می‌آید در دست هر کارگردان دیگری اثری مغشوش و بی‌سروته از آب در خواهد آمد اما نزد کوئن‌ها چنان پیکره‌ی منسجم و همگنی دارد که انگار نه انگار ماجرا از دید زدن عکس های قدیمی شروع شد!

درون لوئین دیویس هم از این قاعده مستثنا نیست. لوئین هم مثل بارتُن در بارتُن فینک یا استاد در یک مرد جدی در ظاهر امر شبیه کاریکاتوری‌ست که برادرها انتخابش کرده‌اند تا هرچه می‌توانند بر سرش بلا بیاورند اما با کمی دقت معلوم می‌شود مسیری که این شخصیت‌ها می‌پیمایند چطور از هزارتوی ذهنیات کوئن‌ها گذشته و پلان به پلان قوام یافته. این‌گونه است که فیلم به ظاهر سرشار از موسیقیِ درون... بیشتر شبیه به مرثیه‌ای می‌شود برای مردهایی حاشیه‌ای که جریان اصلی موسیقی نابودشان کرده و هم‌زمان سرشار از ارجاع‌های مذهبی (از سرگشتگی و بی‌مکانی بگیرد تا بی‌هویتی) که درون... را از کیفیتی اسطوره‌ای غنی کرده. با این حال باز هم کوئن‌ها به همین هم قناعت نکرده‌اند و ساختار روایی فیلم را جوری پیش می‌برند که همه چیز در هاله‌ای از تکرار یک کابوس همیشگی خودنمایی می‌کند. کوئن‌ها همچنان با قدرتی باور نکردنی، زندگی را تبدیل به کابوس و کابوس‌هایی شخصیت‌های‌شان را تبدیل به زندگی ما می‌کنند.